Het zal een kleine twee jaar geleden zijn dat Janny Velthuis en Irma Hegeman bij mij aan de keukentafel aanschoven om een verhaalt in elkaar te timmeren over de oprichting van een Hospice en Logeerhuis. Als objectieve verslaggever van de Lemelervelder hoor je het verhaal aan en probeer je er een zo positief mogelijk verslag van te maken. Inwendig had ik wel zo mijn bedenkingen of deze wilde plannen in ons knotsgekke dorp wel te realiseren zijn, maar dat heb ik wel vaker gedacht. Maar sommige zaken kunnen ook snel gaan. Binnen twee jaar is Sam geboren.
Op vrijdag 1 maart werd het huis officieel geopend met genodigden, waaronder de familie Lenferink, sponsoren, huisartsen, Brugstede, Carinova, de ambassadeurs, plaatselijke pers en Vechtdal TV:
Intro door Janny
Ik had een droom: ”Een tijdelijk huis dicht bij huis”’ Koos de Vries was goed bevriend met haar en wist dat Rob Lenferink verhuisplannen had. Na heel veel aandringen van Koos dat Rob mogelijk wat kon betekenen om haar droom te verwezenlijken, heeft Janny met lood in de schoenen een appje gestuurd op 8 december 2021. Het begon zo:
”Hallo Rob, Dit wordt de meest bizarre app, die je ooit van mij gehad hebt denk ik…Ik typ dit met bonzend hart. Ik heb een droom……”De app gaat nog een half A4’tje met een toelichting van de droom en eindigt met “Zo dat is eruit. Ik overrompel je”.
Rob reageerde hartverwarmend en de afspraak werd gemaakt met Koos er nog bij. 3 maand later overlijdt Koos maar was een flinke stap gezet met de droom. Meteen daarna stapte Irma Hegeman in het avontuur en een moment later Johan Neppelenbroek. Ze komen in een achtbaan terecht waarin ze heen en weer geslingerd worden naar diverse instanties, die hun zegje er over wilde zeggen, een oerwoud van regels en allerlei hobbels, die nog te nemen waren. Met een tomeloze energie werkt het drietal zich door de brei heen en het wordt steeds lichter aan de horizon. Het huis, inmiddels geschonken door de familie Lenferink (!!!!) moest nog worden verbouwd en men moest de hele organisatie nog uit de grond tillen. En in in Nederland zijn niet veel voorbeelden van deze combinatie hospice/logeerwoning, dus het wiel moest zo hier en daar nog uitgevonden worden. Het resultaat was, dat op 1 maart de officiële opening kon plaatsvinden en op 2 maart een open huis.
De voorzitter vervolgt…
Dan neemt Johan het woord en opent de middag met een dubbel gevoel en een emotionele ondertoon. Ook hij was goed bevriend met Koos en Saskia, de overleden vrouw van Rob. Naast heel veel mooie momenten zijn verdriet en loslaten serieuze sleutelwoorden geweest. De plek waar fantastische mensen hebben gewoond en de liefde die zij voor elkaar hadden mogen wij nu doorgeven op een heel andere manier. Woorden als dankbaar, onwerkelijk, fijn en bijzonder komen ter tafel nu het huis verder gaat als hospice/logeerhuis. En met hem delen veel genodigden vol ongeloof dit verhaal, hoe een bijzondere vriendschap kan resulteren in het schenken van een huis, zeg maar villa. Het biedt plaats aan twee personen in het hospicedeel (benedenverdieping) en op de bovenverdieping is plaats voor 4 logeerplekken. Het moet de gasten een fijne en warme plek geven in die periode dat ze te gast zijn, of ze huiswaarts keren of een plek waar je het leven los moet laten.
Janny vervolgt met hoe het huis van Rob in hun handen kwam, de stroomversnelling waar je in terecht komt als je opeens een huis hebt, uitbreiding bestuur met twee leden Vincent Kemper (financiën) en Annet van de Kolk (verpleegkundige), een hele papierwinkel aan vergunningen, wetten en eisen, opzetten van de verdere organisatie, het werven van vrijwilligers en ga zo maar door….
Verder komt er nog een vertegenwoordiger van de stichting Roparun aan het woord en sluit wethouder Jan Uitslag de rij van sprekers al vond hij dat al het gras voor zijn voeten weggemaaid was.
En dan is er de officiële opening….
Wat weinig mensen weten is dat Rob in zijn leven geen onverdienstelijke dichter is, die hij altijd ondertekende met de letters SAM, de initialen van Saskia. Hij heeft ook een gedicht geschreven over deze bijzondere plek, hoe mooi die was, hoe mooi die kan zijn en hoe mooi die kan worden. Was getekend SAM. Met het onthullen van dit gedicht, die een mooie plaats heeft in de keuken was de officiële opening een feit.
De vrijwilligersbijeenkomst
Later op de middag was er speciaal voor de vele vrijwilligers, die al kant en klaar in startblokken staan, een bijeenkomst georganiseerd. Volgens Johan een bijzonder moment met heel veel emotie en warmte. Na de oproep deze week in de Lemelervelder hebben ook nog eens 20 nieuwe vrijwilligers voor de nachtdienst zich aangemeld. Johan had er geen woorden voor…….
De open dag
Op zaterdag 2 maart gingen de deuren open voor het publiek. Massaal is hieraan gehoor gegeven, mede dankzij een heerlijk voorjaarszonnetje. Als oud-patiënt van dokter Nicolai en later Goede herken ik aantal elementen die gebleven zijn: de tegeltjesvloer in de gang, de wachtkamer rechts achterin, de ruimte voor de assistente/apotheek en de spreekkamer. Daarnaast is het gebouw veel groter geworden en is sfeervol ingericht: een woonkamer met een prachtig portret van Koos, die onder de rand van de hoed door een oogje in het zeil houdt, 2 hospicekamers op de begane grond en via de trap(lift) kom je op de verdieping met 4 logeerkamers, met een heel groot balkon, waar je heerlijk in het zonnetje kunt zitten en kunt genieten van de enorme tuin achter het huis. Naast de hospice en logeerkamers in het hoofdgebouw staat er in de tuin ook nog een aardig optrekje, die als vakantiehuisje dienst gaat doen. Het is bestemd voor een gezin of een relatie, van wie iemand zorg nodig heeft. Sam kan dan een ondersteunende rol spelen en de mantelzorger voor een deel kan ontlasten.
De hele dag was het een komen gaan van mensen en de oh’s en ah’s waren niet van de lucht. Honderden belangstellenden hebben een kijkje kunnen nemen in dit prachtige pand. Deze week kunnen de eerste gasten zich melden en gaat Sam van start. En Janny knijpt zich nog wel een keer in de arm, als ze officieel begint aan haar levenswerk en zal zich nog vaak afvragen: ”Is dit een droom of werkelijkheid?”.
Tekst: Willem van Trui
Video: Gerard Heerdink – Vechtdal TV
Foto’s: Hans Heerink
