Sinds dat Christiaan Huygens in 1656 het slingeruurwerk uitgevonden heeft, is er op het gebied van klokken heel wat veranderd. En door de digitalisering zou de arme Christiaan er ook geen hout meer snappen, hoe het allemaal werkt. Sinds een paar jaar hebben we in ons dorp een nieuwe Christiaan, die met de moderne technieken steeds bezig is om bijzondere klokken te maken. Hij luistert naar de naam Harrie Kieftenbeld, een rasechte Lemelervelder geboren aan de brandweg.
Als er voor iemand het gezegde “Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens”, van toepassing is dan is het wel in zijn huidige woning aan de nijverheidsstraat. Aan de meeste klokken heeft hij er een eigen draai aan gegeven.
Na TV-Oost en Hart van Nederland dient een zichzelf respecterend weekblad zich ook eens te melden voor een interview. Ze hadden me al wel gewaarschuwd, dat het wel eens een lang gesprek kon worden, want deze man is bezeten van uurwerken en heeft met meer dan 150 klokken in de huiskamer alle tijd.. Hans en ik worden meteen meegesleurd naar zijn schuurtje, waar een Zaanse klok volledig uit elkaar ligt en omgebouwd naar een digitale versie.
Handige Harrie, bekend van het repair-café, repareert niet maar heeft als uitdaging van een klok iets geks of unieks te maken. En als hij iets in de kop heeft, knooit hij net zolang tot hij het voor elkaar heeft. Zo komen er in deze klok allerlei ledstrips voor de (binnen)verlichting en wordt e.e.a. aangestuurd met allerlei voedinkjes, relaistjes en trafo’s. Kortom hij heeft uren werk met een uurwerk.
We gaan terug naar de woonkamer, waar de klokken hangen, elk met zijn eigen verhaal. Het lijkt meer op een rariteitenkabinet met al die vreemde creaties: ik zie uurwerken met een 24-uurs wijzerplaat, een klok op de kop, een klok waar de klepel boven de klok uitzwaait, gewichten, die niet onder het uurwerk hangen maar naast en op en neer gaan, een klok in de vorm van een e-biker, die op commando begint te fietsen, een soort van koekoeksklok, die aangestuurd wordt door de klok ernaast. De koekoek komt niet vóór maar boven uit de kast.
De grootste lawaaimaker is de kogelklok, waar iedere minuut een kogeltje door een transparante kast wordt geslingerd. Ook staat er een klok zonder wijzers, maar alleen bestaande uit een tandwieltje waarover de wijzerplaat ook voorzien van tandjes rolt, maar waar je prima de tijd op af kunt lezen.
Als na een uur alle klokken elf uur slaan weet je niet waar je kijken moet, met recht hoor je klok luiden maar je weet niet welke klepel erbij hoort. Het is een kakafonie van hanen, koekoeks en bim-bam geluiden. Er begint zelfs een hondje in een mandje te huppelen en te blaffen, heel bijzonder. Je komt echt oren en ogen te kort. Gelukkig krijgen we een uur later een herhaling als de klokken twaalf uur slaan.
Ondertussen blijft Harrie maar vertellen en als je denkt dat je het nu wel gezien hebt, tovert hij weer een nieuwe verrassende creatie tevoorschijn. Deze man kan probleemloos een complete extra editie van de Lemelervelder vol kletsen, maar aangezien we maar beperkt ruimte krijgen voor dit klokkenmuseum, hebben we de twaalf-uur-ceremonie nog even afgewacht en draaiden we er een punt aan.
Voor Harrie breekt er een druk weekend aan, want de tijd wordt een uur stilgezet voor de wintertijd. Een klein klusje in vergelijking met de switch naar de zomertijdtijd, want dan moeten heel veel klokken elf uur doorgedraaid worden, want de wijzers terugdraaien is uit den boze. Met recht uren werk met uurwerken. We drinken de koffie op en nemen afscheid van een techneut en creatieveling in hart en nieren. Achter in de zeventig maar wel bij de tijd. Harrie bedankt. We zijn weer een stuk wijzer van al je klokken.
Wil je de klokken van Harrie zien en horen luiden, bekijk dan de video die Hans heeft gemaakt en bekijk de opnames van Hart van Nederland. Daarin komt Harrie zelf aan het woord!
Tekst Willem van Trui
Foto’s en video: Hans Heerink
