Het was vrijdagavond 17 november gezellig druk in zaal Reimink tijdens de tweede editie van Maestro, georganiseerd door de muziekvereniging met die moeilijke naam. Zes gespannen aspirant-dirigenten, voor zover ze daar aspiraties voor hebben, staan in vol ornaat klaar om hun muzikale kwaliteiten straks op de bok te laten zien. Na het openingslied van Polyhymnia onder leiding van Wilbert Sleumer betrad de spreekstalmeester Gerben Schutte het podium en stelde de matadoren (die uitwendig ontspannen leken, maar inwendig stijf stonden van de zenuwen) voor aan het publiek.
De afgelopen zes weken hadden zes slachtoffers zich veel moeite getroost om een muziekstuk in te studeren: Peter Woolderink, Alie van ’t Erve, good-old Anton van der Most, Cécile Grootenhuis, Marijn Arnold en Tessa Lugtenberg. Aan de hand van videobeelden en instructies van de vakdirigent had iedereen zijn muziekstuk grotendeels uit het hoofd geleerd zonder enige kennis van notenschrift laat staan partituur. De dirigenten kregen allemaal wel een eigen stok met hun initialen erop, maar wellicht blijft het gebruik ervan beperkt tot alleen deze avond. Bij het betreden van het podium geven alle dirigenten Alinda Mars (die overigens een geweldig mooie solo speelde deze avond) een hand. Ik dacht eerst dat ze jarig was, maar bij nader info blijkt het gebruikelijk dat een gastdirigent de hand schudt van de concertmeester van het orkest… En dan gaat het feest beginnen.
Op zijn geheel eigen wijze, lekker losjes met veel humor, introduceert Gerben het eerste slachtoffer van de avond:
Peter Woolderink: Waar we zondag in de kerk met het ABBA-koor geëindigd zijn, konden we deze avond weer gewoon verder luisteren naar een medley van ABBA. Voor deze gelegenheid had Peter ook maar wat nieuwe kleren aangeschaft en ik moet zeggen het leek net echt. De tweekoppige vakjury, bestaande uit oud Poly-dirigent Angelica Braam en koordirigent Marion Mulders, waren mild in hun commentaar al merkten ze wel fijntjes op dat deze dirigent meer op een eenarmige bandiet leek.. Zij prezen hem echter ook om zijn goede ritmegevoel en een aantal uitstekend aangegeven tempowisselingen.
Alie van ’t Erve: Na echtgenoot Alphons heeft ook Alie nu een dirigeerstokje, welke zij overigens links vasthield. Gekleed in prachtig groen pak was Alie een echte verschijning op het podium. Deze kandidaat deed alles uit het hoofd en had een uitstekend maatgevoel. De jury prees haar voor haar opperste concentratie en haar uitstekende anticipatie op de diverse inzetten in het orkest. Gaandeweg groeide het zelfvertrouwen en stond ze zelf lekker mee te swingen op de muziek van Tina Turner. Uiteindelijk kwam ze daarmee spijtig genoeg niet in de top drie terecht.
Dan is het de beurt aan de nieuwbakken opa: Anton van der Most. The legend was geheel in stijl van een echte dirigent, met rokkostuum en vlinderstrik. Een geboren artiest. Met zijn “King of Pop”-medley haalt ook Anton geen top drie-notering maar de pret was er niet minder om. De jury prees Anton voor zijn performance; alsof hij al jaren voor een orkest staat. Hij kwam behoorlijk goed door de vele tempowisselingen heen, dat is voor een dirigent zonder ervaring namelijk een van de moeilijkste dingen om goed aan te geven, zo hoort het publiek van de juryleden.
Na de pauze speelt Polyhymnia eerst met eigen dirigent: the Rock. Onbewust gaat iedereen wel wat beter kijken naar hoe een echte dirigent de troepen aanvoert en dan zie je ook hoe lastig dit mooie vak eigenlijk is. Deze dirigent moet ook veel vaker een bladzijde omslaan, want die heeft wel een echte partituur op de lessenaar liggen. Als je die notenbalkenbrij ziet, kan ik me ook wel voorstellen dat de kandidaten het liever uit hun hoofd doen….
Cécile Grootenhuis, is als eerste na de pauze aan de beurt. Zij was voor deze avond benaderd door Eline Spoolder, die zelf helaas ziek thuis is vanavond. Gerben probeert deze stikzenuwachtige zwart-geklede dame nog een beetje op haar gemak te stellen, maar eigenlijk wil ze het liefst meteen beginnen….. het kan maar gebeurd zijn. Tot twee keer toe richt ze zich tijdens het stuk tot het publiek, om ze mee te laten klappen met de swingende ritmes uit “The best of the 80’s”. Haar overtuigende optreden, alsmede haar technisch perfecte uitvoering (ze had volgens de jury een correcte vierkwartsmaat-slag) levert haar uiteindelijk de eerste plaats op! Daar had ze zelf wat gemengde gevoelens over, want de winnaar moest op het einde van de avond nóg een keer op de bok…..
Marijn Arnold: Qua kleding deed Marijn voor niemand onder! Komend uit een zeer muzikale familie is het Marijn natuurlijk met de paplepel ingegoten en dat is wellicht ook de reden dat we hem ook onder een andere naam kennen. Na het gemiste ABBA-optreden van zijn ouders gaat Marijn het vanavond voor hen helemaal goedmaken. Zijn optreden eindigt op een mooie derde plaats met “A tribute to Amy Winehouse”. De jury was namelijk onder de indruk van het feit dat hij beide armen gebruikte en met links ook echt dingen aangaf aan het orkest. Ook zijn fantastische afslag (muziekterm voor het gelijktijdig laten eindigen van het orkest) kon de goedkeuring van de juryleden Angelica en Marion wegdragen!
En dan last but not least Tessa Lugtenberg. Volgens Gerben kan de goedlachse dame wel 130 jaar worden, want je krijgt de lach niet van haar gezicht. Zichtbaar genoot ze van het orkest onder haar leiding, wat ook duidelijk te zien was op het grote scherm welke Mart Holterman nog vlot even geregeld had. Volgens de jury dirigeerde zij met haar hele lijf en hele gedeeltes van de “Deep Purple Medley” stond ze zelfs mee te neuriën. Door haar zeer goede présence, en met oog voor het hele orkest, sloot zij met een verdiende tweede plaats de optredens af.
Polyhymnia speelde nog een aantal mooie nummers en dan is het tijd voor de prijsuitreiking. Eerst werd door een gecalibreerde decibel-meter het applaus gemeten
voor iedere maestro en vervolgens geeft de vakjury er een klap op. De uitslagen bleken zeer dicht op elkaar te zitten, en de jury probeerde de spanning erin te houden tot het laatste moment, maar helaas door een verspreking van een van de juryleden wist de zaal iets te snel de uitslag, wat hilariteit alom gaf! Speciaal voor de gelegenheid, het hoofd nog bruin van de zon want rechtstreeks vanaf Schiphol gekomen, mocht de winnaar van de eerste MAESTRO Michel Reimink de prijsuitreiking doen. Een mooie plaquette met twee batons was er voor de winnaar Cécile Grootenhuis. Donderdagavond is er een receptie bij Blitsspul en Cécile voegen we toe aan de grote rij “Bekende Lemelervelders”. Voorlopig is ze wel bezig met allerlei plichtplegingen en zal iemand anders de winkel moeten runnen. Cécile, ook van harte gefeliciteerd namens de redactie en succes met je verdere dirigentenoptredens in den lande. Uiteraard ook alle andere dirigenten bedankt voor een geweldige amusante avond niet in de laatste plaats door de fantastische inbreng van opperspreekstalmeester Gerben Schutte, de mooie klanken van onze fanfare maar vooral door alle geweldige dirigenten! Op naar de volgende MAESTRO.
Tekst Willem van Trui, foto’s Martin Zwakenberg.
