Het is een kille, mistige herfstmorgen als ik in Lemelerveld aanbel bij de Hooilanden. De toegang zoemt open en ik beklim de trap naar de eerste verdieping. De deur van appartement nummer zevenenveertig staat al open en ik word daar hartelijk verwelkomd door Hans Ellenbroek. Als het ijs gebroken is, zitten we al gauw achter een kop dampende koffie met daarnaast een stuk gevulde speculaas. Het is goed toeven hier. Maar wie is Hans Ellenbroek eigenlijk?
Hans is een geboren en getogen Lemelervelder. Zijn overgrootvader was de eerste Ellenbroek die zich in Lemelerveld vestigde. Hij kwam oorspronkelijk uit de buurt van Deventer. De vader van Hans was postbode en zijn grootvader smid (Ellenbroeksbrug!). Als jongeling ambieerde Hans een loopbaan bij de marine. Op zijn zestiende werd hij ‘ingelijfd’ als telegrafist/ marconist. Het was een grote tegenslag voor hem, toen hij bij een medische keuring een vorm van epilepsie bleek te hebben. Tot zijn grote verdriet werd hij afgekeurd en moest hij de marine verlaten.
Hij vond een betrekking bij uitgeverij Kluwer in Deventer. Het bleek niet de baan die hij zocht. Hans stapte over naar Van den Berg’s Betonindustrie in Raalte (de MBI). Dat was in 1968. Hier was hij niet alleen administratief bezig met lonen en salarissen, maar in eerste instantie op de expeditie. Het was die afwisseling in het werk die er voor zorgde dat hij er vijfenveertig jaar, tot aan zijn pensioen in 2014, bleef.
Toen de MBI verkaste van Raalte naar Kampen ging Hans mee. Voordat de ondernemingsraad zijn intrede deed, was Hans jarenlang de personeelsvertegenwoordiger voor de locaties Raalte en Kampen. Vanaf 1999 tot 2010 was hij voorzitter/ secretaris van de raad. Nadat hij zich niet meer verkiesbaar had gesteld, heeft hij nog een aantal jaren als adviseur medewerkers van de OR belangeloos ondersteund. Ook is hij jarenlang actief geweest binnen de personeelsvereniging en was hij vertrouwensman van MBI Kampen.
In zijn jonge jaren heeft Hans even gevoetbald bij vv. Lemelerveld. Dat duurde niet lang, omdat hij op zestienjarige leeftijd naar de Marine ging. Na zijn diensttijd werd hij jeugd- en seniorenleider en lid van het jeugdbestuur. In 1970 trad hij toe tot het hoofdbestuur van de vereniging. Ook volgde hij Jan Hagedoorn op als secretaris. Dat bleef hij maar liefst drieëndertig jaar: tot 2012. De laatste jaren werden zijn werkzaamheden behoorlijk vereenvoudigd door de toenemende automatisering. Zo maakte Hans dankbaar gebruik van de mogelijkheid de ledenadministratie digitaal te beheren. Na zijn afscheid bleef hij de voetbalvereniging ondersteunen met representatieve taken en adviezen.
Op het eind van de algemene ledenvergadering in november 2012 werd Hans tot zijn grote verrassing en onder het toeziend oog van zijn familie benoemd tot erelid van de vereniging en kreeg hij bovendien van toenmalig burgemeester Han Noten de versierselen van Lid in de Orde van Oranje- Nassau opgespeld.
Ook op politiek gebied heeft Hans een partijtje ‘meegeblazen’. In 2009 werd hij actief in de schaduwfractie van Gemeentebelangen, Een jaar later stapte hij voor die partij in de gemeenteraad van Dalfsen. Hij werd toen verkozen met meer dan tweehonderd voorkeursstemmen! In de raad hield hij zich vooral bezig met de portefeuilles verkeer, het sociaal domein en wonen.
Hans heeft altijd veel belangstelling gehad voor het sociale domein. Het oog hebben voor de kwetsbare groepen in onze samenleving heeft hij altijd heel belangrijk gevonden. Begin dit jaar heeft hij afscheid genomen als gemeenteraadslid. Na het afscheid van de raad is Hans gevraagd voor het bestuur van Gemeentebelangen.
Maar er is nog meer. Zo zit Hans niet alleen in het plaatselijke, maar ook in het provinciale bestuur van de Katholieke Bond van Ouderen (KBO). Gedurende de zomer organiseert hij onder auspiciën van het Kulturhus fietstochten en in de winterperiode, samen met Agnes Nijmeijer, wandeltochten. Ja, Hans is en blijft een bezig mannetje!
Hij heeft regelmatig contact met zijn naaste familie, ook al wonen die allemaal behoorlijk ver weg. Hans heeft een broer en drie zussen. Er was nog een broer, maar die is bij een noodlottig ongeval om het leven gekomen.
Hans geniet volop van zijn pensioen en vrijwilligerswerk. En van zijn vrijheid! Op vakantie gaan is ook jarenlang een liefhebberij van hem geweest. En , als het even kon, naar verre oorden. Naar eigen zeggen ontbreken alleen Australië en Nieuw Zeeland op zijn lijstje. Dat vermeldt onder andere China, Abu Dabi, Cuba, Antartica en Noord Korea. Zelfs in de trein van Moskou naar Wladiwostok heeft hij gezeten, dwars door Siberië. En cruises maken, houdt hij ook van. Zo maakte hij er als eens een van Vancouver naar Alaska. Dit jaar voer hij nog naar de Noorse fjorden. Over al zijn reizen kan hij smakelijk vertellen en je kunt merken dat hij er geweldig van heeft genoten.
Er zijn veel inwoners van ons dorp, die zich als vrijwilliger inzetten voor onze gemeenschap. Op die mensen moeten we niet alleen trots zijn, maar ook zuinig. Zij houden het dorp leefbaar. Als de vrijwilligers ‘omvallen’ is het over en uit. Als één van deze stille werkers willen wij Hans Ellenbroek een keer in het zonnetje zetten. Dat mag best eens!
© Bert Rodenburg
Foto: Hans Heerink
