Gezichten geconcentreerd op de partituur en zichtbaar gespannen in afwachting op een teken van de dirigent. Speel ik alles goed? Heb ik de show goed onthouden? Zal ik wel op tijd inzetten? Het is ook niet niks, zo’n groot optreden in een compleet omgebouwde sporthal, inclusief spotlights die op je staan gericht. Superspannend, en tegelijkertijd is dit het vertrouwde beeld dat we kennen van muziekvereniging Polyhymnia – dit jaar meer vertrouwd dan ooit. Na twee jaar van afwezigheid kon Polyhymnia’s jaaruitvoering weer plaatsvinden.
De middaguitvoering, die traditiegetrouw bestaat uit jeugdgroepen die laten zien tot welke muzikale en bewegelijke vaardigheden zij al beschikken, kon rekenen op enthousiasme van het publiek. Er werd meegestampt en geklapt, vermoedelijk door ouders die hun kind zagen schijnen of anders wel broertjes, zusjes, opa’s en oma’s.
In de avond was het aan de rest van de leden om hun show neer te zetten. In nog spiksplinternieuwe uniformen wisselden de majorettes, fanfare en drumband elkaar soepel af in een uiteenlopend programma.
Er werd overtuigend gedanst op ABBA, knallende saxofoon- en trompetsolo’s maakten tevens indruk, en ook werd duidelijk dat je met trommels en ander slagwerk aardig ver komt met het spelen van Michael Jackson.
De avond voelde eigenlijk aan zoals vanouds, ware het niet dat er door de uitvoeringsloze jaren deze keer stilgestaan werd bij maar liefst 10 jubilarissen. Bij elkaar opgeteld waren zij 340 jaar lid van Polyhymnia! Dat mede door de huldigingen het programma iets uitliep, leek niemand iets te deren. Samen weer muziek maken, samen weer een show instuderen en deze ten gehore mogen en kunnen brengen aan publiek, dat is het belangrijkste, en daar stond iedereen wel even bij stil.
Zelfs de op- en afbouw, waar de leden op zaterdag- en zondagochtend een aantal uren aan kwijt zijn, was dit jaar een zegen om samen te mogen doen – al zal je het niemand horen zeggen. Polyhymnia mag er weer zijn voor Lemelerveld, met veel genot en vanaf nu ieder jaar weer, laten we dat afspreken.
Tekst: Vincent Heerink
Foto’s: Martin Zwakenberg
