Op zaterdag avond stond de wedstrijd tegen SVBO Dames 1 op het programma. Nu hoor ik jullie denken, zaterdagavond? Lees ik dit goed? Ja zeker, wij mochten voor de verandering op zaterdagavond handballen in ons eigen dorp. Het beviel ons wel. Even op de zaterdagavond een wedstrijdje spelen en dan daarna genieten van een welverdiende vrije zondag. Of tenminste dat hoopten we dan dat hij welverdiend zou zijn. We gingen er in ieder geval vol voor. We hadden niet veel informatie over de tegenstander. Dus moesten we gewoon gaan doen waar we goed in zijn. Ons eigen spelletje spelen en vanuit daar weer verder kijken. Goed om nog even te benoemen is dat het de week van de scheidsrechter was. In die week wordt er extra stilgestaan bij de scheidsrechters die de handbalwedstrijden in heel het land keer op keer goed weten te begeleiden. Het is mooi om te zien dat er nog veel scheidsrechters zijn die elk weekend weer klaarstaan. Ook al moeten zij soms echt wel een eindje rijden. Dat doen ze omdat ze passie hebben voor de sport en het vooral heel erg leuk vinden. Wij willen als Auto van Ewijk/LHC onze waardering uitspreken voor alle scheidsrechters die keer op keer zich inzetten voor de sport. Dankjewel daarvoor!
Het was tijd voor de wedstrijd. Het fluitje ging en we moesten aan de bak. De openingstreffer was voor SVBO. Daarna reageerden wij snel door het scoren uit een penalty. Zo snel een penalty in een wedstrijd gebeurt niet vaak. Daarmee wisten wij wel al snel dat het een fysieke wedstrijd zou worden. SVBO was gretig en wisten toch snel een gat te slaan van 4 doelpunten. De knop moest even om. Het bleek al snel dat wij de wedstrijd niet cadeau gingen krijgen. Daarom deden wij eind van de eerste helft een tandje erbij en dat resulteerde dat wij de stand konden ombuigen naar een 9-6 voor ons. Maar helaas was de eerste helft nog niet afgelopen en greep SVBO de kans om weer aansluiting te zoeken. En gingen we de rust in met een stand van 10-9 in het voordeel voor ons.
In de rust werd er gezegd dat er echt wel wat te halen viel, als we maar hard bleven werken. Blijven communiceren, blijven geloven en het samen gaan doen. Vol goede moed gingen we de laatste 30 minuten van de wedstrijd tegemoed. De wil werd groter aan beide kanten van het veld en we werden beide gretiger. Daarbij werden er ook de nodige twee minuten uitgedeeld waardoor wij maar ook SVBO een aantal keer in ondertal moesten opereren. In de laatste 15 minuten werd het stuivertje wisselen. Het werd een hele spannende wedstrijd maar absoluut geen mooie. Goed keepers werk aan beide kanten maakte het ook lastig om doelpunten te maken. Met nog 15 seconden op de klok stond het 17-18. SVBO verloor de bal en wij konden in 15 seconden de wedstrijd nog een klein beetje naar ons toe trekken. Veere bracht de bal mee naar voren zag dat Jolin enorm vrij stond. Ze gooide de bal met een hoog tempo richting de hoek waar Jolin met beide handen klaar stond en gooide de bal zelfverzekerd en strak in het doel. We konden weer ademen. Er stond naar 60 minuten 18-18 op het scorebord. Als we terug kijken naar deze wedstrijd kunnen sommige misschien vinden dat we een punt hebben verloren. Maar ik vind zelf dat we toch blij moeten zijn met een punt. We hebben echt hard gewerkt. Was het mooi handbal? Ik denk het niet. Maar daarbij weet je met handbal hoe makkelijk het toch de andere kant op kan vallen. We kunnen leren van deze wedstrijd en weten waar we aan moeten werken. Dat gaan we dan ook doen. Aankomend weekend staat er geen wedstrijd op ons te wachten. We zijn een weekje vrij. Even opladen en ons voorbereiden op de wedstrijd op 26 oktober. Publiek, dank jullie wel weer voor het vertrouwen en jullie enthousiasme op de tribune.
Tot snel!
