Woensdag 17 november 1961 zijn Gerrit Stappenbelt en Dinie Brinkman 60 jaar getrouwd. Een goede reden voor de redactie om het stel eens weer op te zoeken. Als oude fietsmaat van Gait heb ik dit interview geclaimd, omdat ik heel graag over dit bijzondere stel en boekje open wil doen. Ik zoek ze op in de Ds Keerstraat. Ondertussen dat Dinie naar de voordeur komt , zit Gait al gesticulerend achter het kamerraam. Ik mag aan de kop van de tafel zitten en begin met een levendig interview.
Gait, eigenlijk Gerrit maar beter bekend als Stappie, doet de koffie in. 1 november is hij 90 jaar geworden en spreekwoord een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken, geldt zeker voor hem. Geboren aan het Heidepark en daar ook begonnen als fietsenmaker, later verhuisd naar de oude melkfabriek aan de Kerkstraat, waar hij naast zijn broer een deel van de ruimte huurde. Naast fietsen werd daar ook in brommers gehandeld. Vol trots komt er nog een oude foto van dat pand op tafel met daarop zijn eerste werknemer(Gerrits). Al vroeg verongelukte zijn vader(54) op de motor. Als militair is hij uitgezonden naar Nieuw Guinea en krijgt bij terugkomst de boodschap van prins Bernard mee, dat als ze problemen hebben met re-integratie ze bij hem aan konden kloppen. Toen er problemen met de vergunning waren, heeft zijn schoonvader een brief naar ’de landsgeneraal gestuurd en met zijn reactie was de vergunning zo geregeld.
Naast zijn werk was Gait een gerenommeerd motorcrosser. Vele nationale én internationale wedstrijden heeft hij gereden en tot vorig jaar was hij te zien op de motor op de weg en werd hij zelfs voor het oog van de Nederlandse televisie van de weg gehaald voor een snelheidsovertreding. .
Dinie is 3 jaar jonger en geboren in Wijhe heeft altijd in de zaak meegewerkt. Aan de Kerkstraat had het stel ook nog een benzinepomp en Dinie verzorgde de pomp. Zodoende kon ze met iedereen een praatje maken en bleef ze op de hoogte van het nieuws in het dorp. Daarnaast hielp zij de klanten in de winkel.
Ze kregen drie zoons, Gert, Robert en Edwin. Het sportieve hadden ze niet van een vreemde. Vele weekenden samen op stap voor de cross. Twee van drie stappen in de voetsporen van hun ouders en beginnen een fietsenzaak. Gert in Apeldoorn en Edwin neemt de toko van zijn vader over. De verhuizing naar het Kroonplein werd een debacle, hetgeen verstrekkende financiële gevolgen kreeg niet alleen voor Edwin maar ook voor zijn ouders.
Als wielerliefhebber heb ik de mooiste herinneringen aan de tijd, dat Gait de zaak had aan de Kerkstraat. Indertijd werd de wielerclub Lemelerveld opgericht. We verzamelden ons in de werkplaats. Gait stond meestal nog te sleutelen en schoot na veel aandringen de wielerbroek aan om weer als een dolle mee te jakkeren met de jonge honden. Bij vertrek werden de neuzen geteld en Dinie ging evenzoveel koppen koffie zetten. Na afloop greep iedereen een tuinstoel van de stapel en werd de “wedstrijd” nog even in een grote kring geëvalueerd terwijl Dinie met de koffiepot rond ging. Een geweldig gezellige tijd. Ondertussen werd Stappie in heel Nederland een begrip mede door de sponsoring van Lemelerveldse wielertalenten, die overal mee streden voor de prijzen.
Na zijn pensioen hielp Gerrit nog een beetje bij zijn jongste zoon, die inmiddels een bloeiende fietsenwinkel in Zwolle runde. Langzaam vloeiden de krachten uit zijn lijf en een hartaanval in 2004 leidde hem naar het ziekenhuis voor 6 omleidingen. Toen de dienstdoende arts vroeg wat het geheim was van zo’n sportief lijf was het antwoord:”Zoepen waj kunt en…..(en toen greep Dinie in voor censuur).
Een jaar later verhuisden ze naar de Keerstraat, maar de liefde voor het vak bleef bestaan. Hij repareerde nog steeds in zijn schuurtje fietsen voor goede kennissen. 25 jaar is hij voorzitter geweest van de wielerclub en daarna nog erevoorzitter. Uiteindelijk heeft hij voor de eer bedankt toen die andere fietsenzaak in ons dorp meer invloed kreeg op de club.
Het bleef niet alleen bij fietsen. Bij vorst werden er schaatswedstrijden georganiseerd met als memorabele actie de spontane sponsortocht voor de kinderen in Kosovo met een opbrengst van 3000 gulden. En zo zou ik nog wel een poosje door kunnen gaan. Sport kwam bij de familie Stappenbelt altijd op de eerste plaats. Lemelerveld heeft veel te danken aan dit kleurrijke stel, waarbij Gait op de voorgrond staat en Dinie altijd op de achtergrond gebleven is, bescheiden als altijd. Meerdere keren zegt ze in het interview:”Hou het sober”. Ook sliep ze al nachten niet goed vanwege alle drukte om het feestje. Gelukkig hebben ze nog een leuk feestje kunnen houden al moesten de festiviteiten vervroegd worden omdat door Corona het feest om 20.00 u. afgelopen moest zijn., Maar ze kunnen er met plezier op terug kijken.
Aan alles komt een einde dus ook aan dit interview. Jammer, want het verveelde mij nog niet. Ik neem afscheid van dit kleurrijke stel en wens ze namens de redactie maar ook namens iedereen met een wielerhart alle goeds in de komende jaren. Geniet van de oude dag en nog vele jaren in goede gezondheid.
Tekst Willem van Trui
Foto Yvonne Lugtenberg.
