‘Wauw, dit moeten we nog een keer doen’, hoorde je menigeen na afloop zeggen, in de wandelgangen, bij de koffie! ‘Dit was heel bijzonder!’
Het was een experiment en een beetje een waagstuk: komen Lemelervelders wel af op de muziek van Johann Sebastian Bach en gaan ze die leuk vinden?
Een groot deel van het zeventigtal mensen die afgelopen zondagavond afgekomen waren op de eerste Bachcantateviering die de Brugkerk ooit heeft georganiseerd, waren danig onder de indruk. Zelden werd van de akoestische ruimte van de Brugkerk zo heerlijk gebruik gemaakt als door de vijftien musici van het orkest en de zeventien zangers van het koor van het Cantatecollectief ‘Ewiges Feuer’ uit het noorden van ons land.
De koorzanggedeelten aan het begin en aan het eind van de cantate, kwamen vol en stevig over, compact en massief. Het middengedeelte van de cantate werd subtieler vormgegeven door de solozang van de tenor Maarten Romkes en de alt David van Laar. Op fijnzinnige wijze gaven zij stem aan de ziel van de mens die in zijn leven aarzelend op zoek gaat naar een spiritueel fundament als basis voor meer vertrouwen en houvast.
De houvast bleek volgens de tekst van de cantate, in het sociale te liggen, in de liefde voor de ander en de compassie voor elkaar. De dienst als geheel werd omkaderd door het uitmuntende orgelspel van Kees Steketee. Hij liet de dienst met een rustig werk van Bach beginnen (BWV 705) en tot een heuse uitbundige climax brengen door het vijf minuten durende ‘Orgelconcert in C’ (BWV 595).
Velen ervoeren ook kippenvelmomenten bij het gezamenlijke zingen. Het zingen in de dienst werd door de gezamenlijke ondersteuning van het orgel en het koor, van meer volume en van een heerlijk verrassende veelstemmigheid voorzien.
Je moet van dit soort muziek houden om ze leuk te vinden. Maar ook menigeen die er afgelopen zondag voor het eerst mee kennismaakte, vond het een meer dan geslaagde avond en zeker voor herhaling vatbaar.
Tekst: Georg Naber
Foto’s: Hans Heerink
